IN MEMORIAM - ERELID Sam Haras

SAM HARAS
Curaçao, 12 oktober 1931   † Amsterdam, 4 april 2023
weduwnaar van Ietje Haras – Westerveld

Sam Haras staat op de Tennisclub Kattenlaan ook wel bekend als erevoorzitter, gravelmanipulator, Antilliaans dichter en voordrachtskunstenaar. Sam lijkt het zonnige klimaat van de tropische eilanden in zijn hart meegenomen te hebben naar ons koude kikkerland. Die zon breekt ook door in zijn gedichten. Ondanks een weemoedige en filosofische lading hebben ze ook een erotische en lichtvoetige inslag. Als Sam die filosofische kant, na enkele biertjes op de Kattenlaan, van zich had afgeschud, kwam toch altijd weer zijn ondeugende aard bovendrijven. Een van zijn standaard openingszinnen in de conversatie met vrouwelijk schoon luidde: “Schatje, ik ben een oude man die onschadelijk is. Ik had je opa kunnen zijn. Morgen kan ik wel dood zijn. Maar nu ik jou zie, zou ik nog één keer aangeraakt willen worden door een schitterende vrouw als jij.”

Sam was een womanizer op leeftijd maar met zijn aangeboren charme kwam hij overal mee weg. Hij had overigens nog een andere fascinatie wat het vrouwelijk schoon betreft. “Wat heb jij prachtige ogen”, was een veelvuldig door hem gebezigd compliment. Toehoorders begrepen dat Sam daar eigenlijk andere dingen mee bedoelde.  

De kunst van overdrijving was Sam niet vreemd. Hij bezat de gave om iemand als Caroline van der Plas te laten geloven dat zij een verbeterde uitgave van Beyoncé is.

Sam bezat een door God gegeven tennistalent. Nu overdrijf ik ook, maar ik moet dat van mijzelf zeggen omdat ik vaak van hem verloren heb. Hierbij moet ook worden aangetekend dat valsspelen hem niet vreemd was. Als ik de bal over hem heen lobde en hij zag dat ie in was, ging hij ervoor staan en riep op gedecideerde toon: ‘UIT’! Ook kon hij met de puntentelling nog weleens sjoemelen. Bij de stand 15-40 wilde hij die nog weleens in zijn voordeel omdraaien. Wee de naïeve tegenstander die hem daarop aansprak. Die werd door andere clubleden terecht gewezen, want kom niet aan onze Sam.

Sam scheen, naar eigen zeggen, in zijn jeugd ook in andere sporten uitblinker te zijn. “Ze noemden mij op Curaçao de Apollo van het witte schelpenstrand vanwege mijn atletische bouw. Ik was goed in voetbal, honkbal en natuurlijk tennis. Op tennisgebied was ik de jongste kampioen van het eiland ooit. Ik had net leren lopen, bij wijze van spreken. Als het in Curaçao ’s winters zou hebben gevroren, was ik zeker ook schaatskampioen geworden.” Ik vroeg Sam of hij eigenlijk wel kon schaatsen. “Dat niet”, zei hij. “Je bent een echte Hollander met je rare vragen.”  

Ondanks zijn frivole karakter was Sam een serieus kunstenaar. Aanvankelijk als dichter, later ook als schilder. Welk clublid kent niet zijn gedicht ‘De vogelverschrikker’, dat hij bij prijsuitreikingen veelvuldig voordroeg. Zelfs de gastspelers liet de door Sam uitgesproken poëzie niet onberoerd, maar het meest ontroerd raakte Sam zelf, alsof hij versteld stond van zijn eigen dichtkunst.  

‘Daar staat hij in de wind
De man die niet kan spreken
Een zon verweerd hemd
Fladdert om zijn lijf.
Een oude hoed prijkt op zijn hoofd,
Hij is zo stil en stijf.’  

De laatste jaren hebben wij zijn immer sprankelende aanwezigheid op de Kattenlaan moeten missen. Sam kwam de deur niet meer uit. Behalve zijn Monique, die hij liefkozend Moos noemde, wilde hij niemand meer zien. Als ik hem belde en vroeg hoe het met hem ging, antwoordde hij steevast: “Kloten”.

En nu is hij zelf stil en stijf. Stijf werd hij vanzelf, maar stil hebben ze hem nooit kunnen krijgen. Een markante man en alom geliefd persoon. 

Maarten Spanjer

PS Er is een digitaal condoleanceregister aangemaakt voor Sam, daar kun je de nabestaanden van Sam online condoleren: Online condoleanceregister.